Mij een Zorg
Naar het Havenziekenhuis voor een bloedafname; Mijn Polikaart bleek nog mijn oude adres te bevatten, dus even naar de Centrale Desk voor aanpassingen. Een buitengewoon vriendelijke en vlotte dame fikste dat in een handom-draai. We babbelden wat, ik maakte een grapje, zij maakte een grapje, vriendelijk en goed geluimd. Daar werd je nou gewoon vrolijk van.
Op naar de prik-afdeling, eerste etage. Daar werd ik opgevangen door een grote, donkere voormalige rijksgenote. Het sacherijn en de rancune droop van haar gezicht. Als reactie op mijn aardig bedoelde opmerking wees ze me zwijgend de stoel aan waarin ik plaats diende te nemen. Op mijn vraag of ik ook in mijn rechterarm kon worden geprikt, werd mijn stoel zwijgend en met zichtbare tegenzin met een paar grote rukken gedraaid, zodat mijn rechterarm aan haar voorlag.
Daarin plantte zij, zonder enige omhaal, de naald. Dwars door de ader heen, dus geen bloed. Geen nood, met enig wrikken lukte het haar toch de buisjes te vullen.
Pleistertje erop en ik kon gaan.
Ik heb nog overwogen te vragen of ze in de rimboe geen lachen had geleerd, maar voor je het weet, wordt zo'n opmerking niet als geestig, maar als dicriminerend beschouwd.
Het pleistertje was al snel verzadigd van het bloed en gaf dit gaandeweg door aan mijn overhemd. Na enkele dagen was de prikplek veranderd in een enorme blauwe plek, bijna van mijn oksel tot aan mijn pols. Het was haar weer gelukt !
Mijn relatie met de medische zorg blijft toch moeizaam.
